Ruimte is nodig voor adem, emotie en gesprek

Holding space, de ruimte houden.

Geef me de ruimte! Je zit in mijn persoonlijke ruimte. Er is geen ruimte voor the two of us. Dat en meer uitspraken vertellen ons dat er ruimte nodig is. En gesprek. Die twee gaan hand in hand. Hetzelfde gesprek op twee centimeter afstand van je is anders dan dezelfde woorden op twee meter afstand.

En net daarvan denk ik nu ineens me verder in te gaan verdiepen. Ruimte ophouden voor mensen. Er zijn, maar als ruimte, als iemand die ruimte creëert voor anderen om in te zijn. Er te mogen zijn. Hoe kan jij dat ook doen? Samen wat daarover leren? Lees verder.

Ruimte van beroering in rust brengen

Kinderen die niet meer bij hun ouders kunnen wonen, daar heb ik er veel van gezien. En wat doe je voor die kinderen? Je creëert een ruimte waar ze veilig zijn en kunnen zichzelf zijn, zo verwoord mijn vrouw dat. En wat doe je dan? Aanwezig zijn, meer niet. Je staat ‘aan’, dus je bent er, duidelijk is dat je energievol bent, maar zonder die energie uit te stralen, meer dan je de energie licht zoemend aanwezig laat zijn. Als een rustgevende hmmmm. Bereid die energie in te zetten om als boksbal te dienen voor ander mens emoties en zo de lucht weer op te klaren.

En als het luid is zo laten. Zet geluidsniveau en emotie niveau op dezelfde luidheid

Rust is niet altijd goed, al zeggen zeker oudere mensen altijd van wel. Mensen hebben veel emoties en een hard geluid of emotie valt op als het stil is. Valt niet op als er al veel geluid is. Dan kan je zonder dat het opvalt luid zijn. Dat is wat mensen soms nodig hebben, niet opvallen terwijl ze luid zijn. Dat luid zijn, anders iets wat niet mag, ook prima is. Y mocht luid zijn, als ze in de auto stapte ging ze hard roepen, om even de emotie weg te schreeuwen. In mijn café mocht op vrijdag om zes uur de muziek luid aan. Van een werkweek stil achter je bureau zijn, dan het weekend in met luid zingen.

Niet de hand uitreiken, ook niet o zo begripvol of ontvankelijk kijken

De helpende hand uitreiken. Dat klinkt zo goed. Maar is het niet altijd. Die hand was soms ook de hand die sloeg. Of de hand, om iemand bij de hand te nemen… maar dan in een richting waar je niet wil zijn. Zonder hand, zelfs geen open hand, ben je er toch al. Zonder dat je een verbale of non-verbale communicatie doet. Dus ook niet devoot kijken en zo, alsof het allemaal maar mag en je o zo ontvankelijk bent. Dat is ook een actie die om een andere reactie van iemand vraagt. Dus gewoon niets. Met nadruk op gewoon.

Spaken houden de ruimte vast in je wiel, die ruimte belangrijker

Waarom heb je een wiel aan je fiets? Omdat het wiel rond te houden en niet op de grond te liggen. Je zou kunnen zeggen dat de spaken dus alleen de ruimte vasthouden die het wiel nodig heeft om rond te zijn, of niet plat op de grond te vallen. Wat is dan nuttiger: de wielspaken of de ruimte ertussen?

Ruimte start als je het benoemd

Stel je de ruimte voor zeg ik wel eens tegen mensen. De onmetelijke ruimte. En niemand kan zich daar dan iets bij voorstellen. Als ik dan met mijn handen een vierkant in de lucht maak voor je neus, dan zie je de ruimte tussen mijn handen. Dat als startpunt helpt je vreemd genoeg om daarna de onmetelijk ruimte niet te snappen maar wel te voelen. En daarmee de veilige ruimte die er is.

Afsluitend

Ruimte houden is mee willen lopen met de ander, welke route die maar loopt. Zonder ze te beoordelen, ze minder te vinden, ze te willen repareren of de uitkomst te willen sturen. Holding space is een zonder-voorwaarden-support. Zoals ik heel goed, en al lang, het begrip onvoorwaardelijke liefde ken.

Hoe is dat bij jou op deze zondag, zo bij de start van het jaar op 23 januari?

Rudolph’s zondagse overdenkingen.

23 januari 2022

P.S. Zakelijke toepassingen van ‘holding space’

Zaken nu te complex om zelf te sturen, laat je sturen, door even geen mening

Als manager heb je invloed op wat er in een ruimte gebeurd. Wat gebeurd er in de vergaderzaal als je er bent of niet bent. En is dat handig?

Vroeger kon je als manager van veel dingen verstand hebben. En dus kon je geleiding geven aan een besluitvormingsproces. Zaken zijn denk ik nu te complex: de snelheid is enorm van veranderingen. Besluiten worden door computer voorbereidt, hoe volg je als mens?

Ruimte creëren voor je medewerkers is denk ik steeds meer de rol van een manager. Hoe doe jij dat?

Nog een lijstje

– Hou je eigen ego eens stil, dus niet zoals de bekende instagram account ‘How can I make this about me?’. Wat overigens een ironisch bedoelt account is. Kijk er eens op.

– Geef vertrouwen creëer veiligheid om te mogen falen.

– Creëer een container voor emoties die complex zijn. Voor angsten en zo meer.

– Heb geen mening over besluiten die men neemt. ‘ieder mens heeft recht op zijn eigen fouten’.

– Laat de ander ervaren wat die wil ervaren, al snap je er niets van.

– Heb geen haast.

P.S. Wat wetenschappelijk gedachtes van anderen:

Een moeder moet bewust falen om ruimte te creëren

Winnicott beschrijft het houden van ruimte door een moeder mooi.

‘De goede genoege moeder, start met een vrijwel complete adaptatie van de noden van haar kind en terwijl de tijd verstrijkt adapteert ze minder en minder volledig en laat delen over voor het kind om met haar falen om te gaan’. Mooi dat hier Winnicott schrijft ‘haar falen’, dat is bewust falen. Dus bewust falen is nodig om iemand iets te leren.

Acteer als een ‘container’

Bion’s theorie beschrijft dat een moeder overweldigende projecties ontvangt van haar kind. En deze terug geeft in een verwerkbare vorm en hoeveelheid. Dit gebeurd ook in therapie waarbij de therapeut acteert als een ‘container’ voor de gedachte en gevoelens van zijn cliënt, waarna die deze terug geeft in een vorm die voor de cliënt meer te verwerken is.

Gedeeld begrip tussen mensen is het hoogste niveau van homeostatis (het actief in balans houden van het systeem tbv overleven) in mensen. Essentieel voor zelf-regulatie op zowel psychologisch als emotioneel niveau. (Porges, 2011)