Een café in het oude haven deel van Antwerpen, dat was de Fon Perdu. Dat deel van de haven is inmiddels een populaire trendy place to be. Tussen het Museum aan de Schelde, het MAS en het Falkon plein, ooit het rode plein genoemd. En de rosse buurt ernaast natuurlijk. Een rauwe eerlijke omgeving.

Hoe het begon

Het begon allemaal met het oprichten van een telecom firma als concurrent van Belgacom, de incumbent telecom operator in Belgie. Daar was ik mee bezig en kreeg een verzoek van een investeringsfirma uit Londen om een telecom firma in Nederland op te zetten. Dat leek wat dubbel werk en dat was het ook. Maar met de hulp van een betrouwbare medewerkers dacht ik dat dit wel moest gaan lukken. Maakte een deal dat de firma me goed zou betalen als het gelukt was, en niet zou betalen als ze niet tevreden waren. Wat ik ging leveren was een telecom firma, met alles erop en eraan. Kantoor, mensen, marketing material, een telecom network met een switch, contracten met leveranciers en afnemers etc. Een ‘turn-key’ project: ik gaf ze de sleutel en daarna werkte alles. Meer daarover elders, zie het hoofdstuk ‘de Interoute tijd’.

Dat werk gaf de inkomsten om eens gek te doen. En op mijn lijstje ‘ooit gedaan in mijn leven’ stond het hebben van een kroeg. De kroeg als een van mijn gebruikelijke plekken om kantoor te houden, stond symbool voor de plek waar werk en fun gecombineerd konden worden. In de buurt van KeysTone, de telecom firma die ik met een paar mensen oprichtte, was een bruine kroeg. Een van de weinige die ik leuk genoeg vond om op de vrijdag een pintje te gaan drinken. En toen ik eens brutaal vroeg of de kroeg te koop was, bleek dat zo te kunnen zijn. Een paar weken later was ik eigenaar van het cafe.

Opstart

Een kroeg runnen is een kunst. Hoe hou je de vaste klanten, bron van je steady inkomsten en krijg je er nog nieuwe klanten bij. En dat met een cafe dat alleen in werkdagen open is van 11 uur in de ochtend tot ongeveer 21 uur in de avond. Je kan de tijden aanpassen, ander publiek aantrekken etc. Ik besloot alles te laten zoals het was. En vooral niemand te laten weten dat ‘een Hollander’ eigenaar van het cafe was….. die publiciteit zou niet goed zijn geweest…..

Unieke zaken van de Fon Perdu

Het bad voor de gasten vullen met water. Het was warm, dus frisse pinten drinken met koude voeten een goed plan.

En het eindresultaat perfect. Met naast me Liesje, mijn latere vrouw. Mooie tijd, mooie vrouw! Op deze foto zie je nog dat de haven echt in gebruik was, auto’s en vrachtwagens stonden voor de deur en het cruiseschip waarop we in de avond gingen dansen zie je ook nog op de foto staan.

Wisselgeld in pot gooien en pint krijgen.

In die tijd werd nog betaald met Belgische franken. Een pint koste iets van 42 frank. Dan hield je 8 frank in muntjes over. Achter de toog stond een grote pot, gooide je een muntje in de pot, dan kreeg je een gratis pint. Dat leek makkelijk…maar was het niet…. Veel plezier hebben klanten gehad om toch te proberen.

Laatste ronde!

De laatste ronde dan mocht je alleen maar een glaasje jenever bestellen, die je dan zonder je handen te gebruiken moest opdrinken. Handen op de rug, mond open, bukken tot de toog en het glaasje in de mond doen, achterover buigen, drinken maar! En dat mocht zo een aantal rondjes doorgaan. Een prachtig inkomsten model! We hadden vele smaken jenever op voorraad, voor iedereen zat er wel iets tussen. En mensen wilde niet voor mekaar onder doen, dus het ene rondje volgde de andere op. Ruime inkomsten en groot plezier!

Dansen op de toog

CD’tje 3 was de disk met de top nummers die ik allemaal van buiten kende. Fijn omdat je dan wist waar je op ging dansen. En een verzoeknummer was dan niet 1 nummer, maar een CD met direct je 12 top nummers. Sommige klanten konden er wel eens gek van worden, dan was het fijn de eigenaar te zijn en dan toch je wil door te drijven. Dat deed ik niet veel, vaak werd de muziek ook gedraaid door Dirk die veel verstand van goede muziek had, wist hoe je de café klanten mee kon krijgen en menig bezoeken op de toog kreeg. Levensgevaarlijke dansen werden daar uitgevoerd, gelukkig nooit met ongelukken.

Het zinken van de disco boot ‘de Jason’.

Dit is een mooi verhaal. We zitten aan de kant van de haven, met stoelen en pinten. Naast een mooie boot waar we de verhalen van hadden gehoord. Nachtelijke feesten met muziek en champagne in de ruimen van de boot. Terwijl we rustig genoten van de vrijdagavond zon, zien we de boot zinken, zo de haven in onder het water gaan. Echt waar! Bleek later dat een de curator van de firma die eigenaar van de boot was geld wilde besparen en de pomp had uitgezet…. tja… en die pomp hielt het water buiten… We hebben later dat nog smakelijk om gelachen en met de mensen die ik nog tegen kom uit die tijd is het een gewild verhaal uit de oude doos.

Betekenis van de naam

De Fon (officieel Fond) is een woord voor een fonds of de grond. En Perdu is geleend. Vaak was het zo dat als iemand een cafe wilde kopen en daar geen geld voor had, de brouwerij een lening verstrekte en ook vaak de inventaris als toog, tapkranen etc. Daar kwam dan vaak ook een strikt contract bij waarbij de eigenaar zich voor vele jaren verplichte om drank van de brouwerij af te nemen en niet van iemand anders. Daar had ik geen zin in en geld genoeg. Plus wilde graag ook goede bieren verkopen, dus vrij zijn in mijn inkoop. Dat is zo geregeld tot plezier van de klanten die in de plaats van witbier van Haaght, graag die van [invullen] hadden. In grote glazen die we in de vrieskist deden, zodat ze wit van het ijs op de toog kwam te staan om getapt te worden. Een ‘frisse pint’ noemen ze dat in Vlaanderen.

Geschiedenis van het café

Napoleon Bonaparte had nog in het cafe geslapen, vandaar dat ook het water, het dok, voor het café het ‘Bonaparte dok’ werd genoemd. Op de Sint Aldigondiskaai 51 zat de Fon Perdu. Sint Aldigondis is een bekend in Antwerpen, zelfs een strip van Suke en Wiske is er aan gewijd.

In handen van een vriendelijk en doortastende madam, die later de echtgenoot werd van een belangrijke meneer onder de dokwerkers. Daardoor wisten veel dokwerkers hun weg te vinden naar het café. In die tijd werden dokwerkers ook uitbetaald in het café, waar dan al snel een deel van het salaris omgezet werd in drank… zo ging dat in die tijd. Later ging het café over naar de jongedame die dit deed naast haar studie. Van haar kocht ik het café.

Het café bestaat niet meer. Met het opwaarderen van de buurt zijn veel panden over gegaan naar kapitaalkrachtige ketens van restaurants. Zo ook dit pand.

De omgeving van de Fon Perdu in die tijd.

Mooie tijd, mooie jaren, mooie herinnering, reden om een pint te drinken!

Rudolph

Wat verhalen over de buurt

Dries Van Noten kwam naar het Godefriduspakhuis in 2000. De architecten Driesen-Meersman-Thomaes zetten een showroom op het dak van de verlaten maar wel beschermde opslagplaats op de Godefriduskaai.

Architect Chris Poulissen stak in 2000 de havenhangar 26 in een nieuw kleedje. De lelijke loods kreeg een overjas van hout en werd omgetoverd tot receptieruimte, café, kantoren en mediabuilding. Hangar 26 dreigt in de toekomst afgebroken te worden.

Pas met de opening van het imposante Sint-Felixpakhuis als stadsarchief in 2006 geraakte de stadshernieuwing rond het Napoleon- en Willemdok in een stroomversnelling.

Diverse foto’s van inmiddels vaak erg bekende mensen…