Wat het beste cafe van Antwerpen en omstreken was? Graag vertel ik daar wat over. Heel jammer dat het niet meer bestaat, maar de zoete herinneringen zijn ook fijn. Lees en kijk met me mee.

Het fijnste moment van de week was het moment dat de ruime Mercedes stuiterend over de keien reed, scherp langs de haven, wat boten passerend, een tunneltje door en dan bij het Damplein zijn, waar Liesje woonde.

Een doesj nemen en een halfuurtje wandelen om dan met een brede glimlach verwelkomt te worden door de Wiet, de immer goed gezinde meneer die steeds op een vaste plek in café Den Allee zat. Een kus, omhelzing en de twee pinten die mijn standaard start was van het weekend. De krant lezen en wat praten en na het derde rondje, van twee pinten, zakte de rust in me. Wiet maakte altijd een kort praatje en dat maakte dat ik met om me gemak voelde en de zorgen van de week achter me kon laten. Zat vaak half buiten, niet echt op het terras, maar op de richel van het raam, met twee pinten gevaarlijk balancerend op een dun strookje hout met een ruime sigaar in de mond. Heerlijke momenten. Om dan verblijdt te worden door de entree van Liesje, die steeds de aandacht trok van de mannen in het café, trots was ik steeds dat ze dan mij een grote zoen en omhelzing gaf en niemand anders.

Wiet kon een whisky wel drinken, zijn favoriete merk was Chivas Regal. Terwijl ik dit type denk ik eens aan hem te vragen of dat nog steeds zo is.

Vliegend de deur uit

Zo ging het met de kroegbaas van het café ernaast. Dat was cafe ‘Het Kieraviekske’, waar de oprichter van het cafe was begonnen nadat hij een boterham beleg succesvol in de markt had gezet, dit was ‘patoeska’ of zo… een soort smeerbare boter met een smaakje. Die zich vaak lastig voordeed als die op bezoek was bij anderen. Hij nam dan vaak twee vast cafégangers uit zijn café mee om dan in andere cafés de aap te gaan uithangen. Zo ook deze keer. Gelukkig was dat kort, want na een oplopende ruzie met Wiet, schoot Wiet uit en ik zag de irritante man vrijwel horizontaal door het gat van de deur gaan. Dat was goed opgelost zo vond ik. Respect verwachten in je eigen café en dan respectloos omgaan als je te gast bent bij iemand anders.

Zwarte band

Dan was er ook een barmadam, die vaak zwarte lipstift op had. Ze zei dan soms als er opmerkingen over gemaakt werden, dat ze ‘zwarte band pijpen’ had.

Dansen tot in de ochtend

Het café had denk ik een avond en een nachtpubliek. De avond maakte een start zo met de aperitief tijd, voor de mensen na het werk. Die vertrokken en dan maakte de nachtploeg van de bediening zich gereed. Mooie vrouwen die stevig in hun schoenen stonden en van zo rond elf uur in de avond de mensen van drank, hapjes en gezelligheid voorzagen. Er was steeds goede muziek waar veel op gedanst werd, dicht op mekaar want zo groot was het café niet. Steeds gemoedelijk en wat er in de ochtenduren verder gebeurde, ik kan het je niet vertellen, want zo laat maakte ik het vaak niet.

Waar zijn mijn sigaren?

Deze middag zat ik rustig buiten op het terras de krant te lezen met twee van mijn twee pinten om de vrijdag goed af te sluiten. Een sigaartje in de mond, de rest van het doosje binnen op mijn tafel gelaten. De krant had de vrijdag leuk nieuws en de bijlage met nieuws uit de media wereld was ook fijn te lezen. Ik dacht nog een pint te nemen en een sigaartje en liep naar binnen en ging zitten aan mijn standaard plek, het tweede tafeltje links. Hm…. Het doosje sigaren was er niet meer. Tja… vreemd. Vroeg het nog eens aan Wiet, maar die wist het ook niet. Liet het maar lopen en ging weer buiten in het zonnetje zitten. Niet kort daarna komt een groepje dokwerkers naar buiten. Of het mijn sigaren waren? Ze hadden zichzelf getrakteerd op wat sigaren, want waren aan het vieren dat ze hun boek hadden ontvangen. Het boek dat je krijgt als je de opleiding tot dokwerker gedaan had en het boek dat je nodig had om toegang te krijgen tot het kot en eventueel een uitkering te krijgen voor die dag dat er geen werk is. 

Ja, het waren mijn sigaren. Ach dan vonden ze jammer en tof dat ik er geen probleem van maakte, dus zij gingen zorgen dat ik niet zonder drank kwam te staan, de eerste pint was al onderweg! Die avond heb ik er vele gedronken en veel plezier gemaakt met deze mannen.

Kerst Rudolph

Deze kerstdagen was Den Allee helemaal in kerstsferen, vaak werd het cafe leuk ingericht om de sfeer er snel in te krijgen. En deze keer had Wiet voor mee een rendier meegebracht van stof. Tot de dag van vandaag staat die met de kerst in de huiskamer.

Mazout

Zoals veel van de cafés op deze kaai werd het café bevolkt met hard werkende mensen die vaak in de haven werkte en dokwerker waren. Die dronken graag en veel pinten. Soms ook met eerst een bodempje cola en dan het bier uit de tap er bovenop. Dat was nog een kunst om het dan zo te serveren dat er niet een slechte schuimkraak op kwam. Over die combinatie gesproken, toen ik met Liesje in Dublin was dit bestelde, omdat Liesje daar eens zin in had, normaal dronk ze dat nooit voor zover ik me herinner, was de man achter de bar weigerachtig dit te maken. Pas nadat ik zei dat het voor een Belgische mevrouw was en hij meeliep om dat te controleren, was hij genegen het te serveren.

Dokwerkers die het boek krijgen

Wil je dokwerker worden en het statuur van dokwerker krijgen, dan moet je een opleiding volgen. Beëindig je die met goed resultaat dan krijg je ‘je boek’, denk dat dat zo genoemd werd. De CEP schrijft daarover: Het werkboek is letterlijk een boek dat ingedeeld is in twaalf maanden. Hierin worden stempels gezet door de werkgevers (n.a.v. tewerkstelling en doorbestellingen). Niemand mag hierin schrijven.’

En daarbij hoorde natuurlijk een feestje te bouwen. Dus ging je met de groep geslaagden een café ronde maken, er werd een potje gemaakt met geld en men ging ruim los op de middag. Den Allee was een vaste stopplek voor die groepen. Men was vaak er wat in de olie en er werd gelachen en gedanst. Ook miste je soms iemand voor een kwartier en wat tijd voor heen en weer te lopen. Vrolijke gasten altijd, en niet altijd van die beren van mannen zoals je dat zou denken, ook kleine en pezige gasten stonden er tussen.

Zit in de wapenhandel

Rustig aan het lezen en wat om mee heen aan het kijken in een cafe vroeg ik me vaak af wat mensen nu deden die aan de toog zaten. Je ziet mensen die verveeld met een glas voor hun gezicht rustig voor zich uit zitten te staren. Wat denken die mensen dan? Of zijn die dan een soort ‘mind full ness’ aan het doen, zo een mode woord voor nietsdoen. En nietsdoen was vroeger iets ergs. Afijn, daarover elders meer. Maar dus tja naar voren aan het kijken. En dan aan het andere uiterste de toog hangers met vele verhalen…. [iets om Wiet en wat diensters te vragen naar verhalen.]

Maar dus op deze vrijdagmiddag geniet ik van een van de twee pinten en lees mijn boek. Vaak luisterde ik dan mee met de verhalen om me heen. Zo ook deze keer en hoor een man aan de toog zeggen ‘ik werk in de wapenhandel’. Grappig denk ik dat iemand dat zo verteld en wacht rustig tot de man wat later betaald en opstaat van zijn kruk. En nieuwsgierig geworden stap ik op hem af en vraag ‘kon niet helpen het op te vangen, maar wat doet u dan in de wapenhandel?’. Waarop de man antwoord: ‘ach, welnee, zit helemaal niet in de wapenhandel, maar als ik van een prater naast me af wil, is dat vaak een goed afschrik tekst om te zeggen’. 

Kreeft

Een klant die zo nu en dan kwam binnen zetten was schijnbaar iemand met diepe zakken geld soms of vaak. En als die binnen was wilde die dat ruim laten stromen, mensen mee laten delen. Zelf heb ik ook heel vaak aan de bel gehangen, maar dat was dan voor een rondje voor de hele zaak. Deze klant deed daar nog een stap overheen en vroeg dat kreeft en meer te bestellen bij de viswinkel op de Oude Leeuwenrui en die te laten brengen. Geld speelde geen rol. Schalen met vis werden dan een tijdje later binnen gebracht, die de flessen champagne aanvulde. 

RR denkt

Naar ik denk werd daar overigens de gezelligheid niet meer op, een les die ik ook pas na een tijd leerde, dat geld grappig is, maar niet altijd de sfeer doet verbeteren.

Walter, Jean en xyz

Een goede vriend van de KBC bank, mijn eerste contact met iemand van een belgische bank, kwam wel eens langs met twee vrienden. Gedrie gingen ze elk jaar een keer een week op vakantie, naar Cuba en andere verre plekken. Was steeds gezellig als ze langs kwamen, nadat de Fon Perdu gesloten was werd Den Allee ook hun plek om zo nu en dan langs te komen.

Plaatjes draaien

Dus op de vrijdagmiddag zat ik daar en als het tijd werd om wat te gaan eten, werd vaak een discobar het café ingebracht. Koffers met platen en cd’s en draaitafels. Naar ik denk deed een schoonzoon dat ook, DJ zijn. Nu, jaren later, heb ik er lichtjes spijt van dan niet eens nachtenlang te blijven plakken om te dansen, moet mooie feesten zijn geweest tot de vogeltjes in de morgen weer gingen fluiten….

Bediening

We zijn al vele jaren verder als ik dit schrijf. Dus als ik iemand nu even vergeten ben, moet ik dat later eens aanvullen. Namen weet ik niet meer….. Als eerste vond ik steeds grappig dat de dames vaak de vaste gasten drie zoenen gaven en vanaf het eerste moment aandacht hadden. Vaak wisten wat de klanten wilde drinken. Dat zoenen heeft bij mij nooit gepakt, wellicht was ik te verlegen, of vond dat een soort privilege van alleen echte klanten. Zeg maar klanten die vaker kwamen dan alleen de vrijdagmiddag aperitief zoals ik.

Zwarte band

Daar vertelde ik al over. Een kordate mevrouw die de wind er goed onder hielt bij haar klanten. Zoals ze dat eigenlijk allemaal goed deden. Wat kleiner dan de anderen, met dus vaak lipstift op in het zwart. En het grapje ‘heb een zwarte band pijpen’ heb ik haar vaak moeten zeggen, waarschijnlijk omdat veel klanten er opmerkingen over maakte.

Dochter

Naar ik denk was er ook een dochter die wel hielp. Wat groter met vriendelijk soort ‘moederlijk’ gezicht. Zo een gezicht waarvan je weet dat kinderen er vrolijk van worden. En een dronken man is net een klein kind, dus dat zal goed gepast hebben.

Fully committed

Een mevrouw met blond haar was er ook vaak. Die was vol betrokken bij Den Allee en werkte er naar ik denk bijna dag en nacht. Denk naast ander overdag werk. Knetters, denk me inderdaad verhalen te herinnneren van werktijden die die maakte waar zelfs ik, die graag lang en veel werkt, jaloers op was.

Gevel

De gevel van Den Allee was mooi gedaan. Als je binnen de trap op ging, kwam je bij de toileten uit, op de eerste etage, vanaf daar kon je naar beneden het cafe inkijken naar de bar en naar buiten. Eigenlijk wel mooi gedaan. Wat er daar nog boven was, geen idee eigenlijk. Zou ik eens moeten vragen.

Het terras

Het terras, lag strategisch goed in de zon. Mijn jaren lange ervaring van er op de vrijdagmiddag zijn, was dat er plek was tot de zon net onder ging. Dat duurt nu veel korter, nu het MAS er staat en de zon blokkeerd, dus het terras had toch niet meer geweest wat het ooit was mocht het er nog staan…. 

Denk dat elke jaar Wiet of iemand anders het terras eens onder handen nam, zorgde dat het fris geschilderd werd en de stoelen en zo stevig genoeg waren voor wat feestjes.

Feest voor 10 jaar bestaan

Al jaren was er spraken van dat op het eilandje verbeteringen aangebracht zouden worden… maar wel veel wegwerkzaamheden, maar weinig verdere beweging. Dat maakte het voor klanten steeds moeilijker om het te bereiken, dus Den Allee had het moeilijk.

Maar beslist moest er nog een feestje komen dacht ik zo. Dus de dames hebben van alles geregeld, dat begon met een stretch limo die Wiet en zijn vrouw gingen ophalen thuis om ze met vrolijke muziek en veel mensen te ontvangen.

De stretch limo uit, aankomst bij Den Allee.

Vrolijkheid alom, 10 jaar bestaan is ook niet niks!

Wiet aan een sigaretje, een geroutineerd gebaar. Met een shirt aan met witte boord. Ik heb er zo ook een gekocht eens, maar op een of andere manier stond me dat toch niet zo goed als dat bij de Wiet staat. Naar ik me herinner zag ik Wiet ook eens vertrekken naar een concert van de xyz [Wiet: hoe heet dat ook weer?] een gescheldschap van drie tenoren of zo denk ik. Van die heerlijke meezing muziek. Daar vond ik Mieke en Wiet altijd perfect bij passen. Net zoals mijn zus overigens….

Het zicht vanaf de 1e etage. Moet ook nog eens iets schrijven over de mevrouw van de toiletten die hier dan zat. Met schaaltjes snoepjes.

Doorloop de foto’s nog eens, valt me ineens op dat de zwarte band waar ik over sprak, nu niet met lippenstift is, maar rond het hoofd. Zwarte band intelligent zijn, dat zou ik ook geloofd hebben.

Deze maandag ochtend, de 21e oktober wordt ik dus wakker, check mail en zo en zie dat iets van over de 50 mensen deze pagina hebben bekeken. Wiet of iemand zal het ergens op facebook hebben gezet of zo denk ik.

Nog leuker zou het zijn dan dit wat voort te zetten, ik zie het wel zitten een soort boek te schrijven over Den Allee met verhalen van wie maar verhalen heeft. Dus maar een oproep aan iedereen die dit leest:

OPROEP, werk je mee aan meer verhalen over Den Allee?

Heb je eens tijd om met koffie of een pint verhalen te doen, zend me een mail op rudolph.regter@outlook.com, of bel 0474-272300 en ik doe je wat datum en tijd suggesties om eens langs te komen voor een kort gesprek over jouw verhalen van de tijd in de Den Allee. Dan verwerk ik die in een website of zo. Mieke en Wiet ga ik komende dagen eens vragen of ze dat wel leuk vinden eigenlijk. Wellicht willen ze die tijd achter zich laten……

….en ga ook eens zoeken, kreeg ook een DVD met muziek en zo van het feest, als ik die vinden kan, zal ik daar ook wat van online zetten en dat dan Wiet laten weten. Hm… hoop dat dit wel ok is… wellicht zijn veel klanten beschaamd bij Den Allee geweest te zijn…maar kan me dat bijna niet voorstellen…. Klant van Den Allee zijn geweest, ik zou er erg trots op zijn. Plus foto’s met gekke, dronken etc, zal ik niet plaatsen.

Rudolph Regter

Update van 23 oktober 2019:

10 jaar Den Allee ‘ The movie’

Dit is een DVD met film van de fantastische avond. Is in drie delen, hieronder een selectie van wat beelden die ik stil gezet heb en daar een schermafdruk van heb gemaakt. Ga Wiet zo eens bellen of Mieke en Wiet het wel ok vinden dat ik die zo op het web plaats. En omdat ik er geen namen bij zet, schent ik ook niet de privacy van mensen. Wil je een foto verwijderd hebben, zend me een mail op rudolph.regter@outlook.com. Zal een vervolg de komende dagen maken.

…..het begon allemaal zo……