Eerste werkjaren

Kantine

Op een van mijn eerste scholen was geen kantine. Scholieren konden er niets te drinken of te eten kopen. Zodoende besloot ik dat er een kantine moest komen. Van de schoolleiding kreeg ik een klaslokaal in gebruik en mocht ik vlak voor de pauze met de les stoppen. Op een tafel stalde ik cola, chips en marsrepen uit, die ik een paar keer per week in de supermarkt ging kopen. Mijn medeleerlingen waren kinderen van rijke ouders, dus beschikten zij over veel zakgeld. De kosten van een fles cola had ik er met de verkoop van een glas uit, de rest was winst. Dat leverde mij elke week veel geld én plezier op. Via een klasgenoot die bij de supermarkt werkte, trof ik een regeling zodat de inkoopprijs wat lager werd en ik gratis dozen, zakken en vervoer kon regelen. Ik was rijk. Maar de goede gewoonte mijn verdiende geld op te maken, zorgde ervoor dat ik tijdelijk rijk was en dat paste weer prima bij de tijdsgeest en mijn leeftijd.

Nestor Business Park

Al toen ik twintig was, startte ik op voor eigen risico en rekening een ‘ondernemerscentrum’ Nestor Business Park. Het werd een plek waar mensen terecht konden om een start te maken met hun activiteiten. Al die dingen die nodig waren om een firma te starten (een telefooncentrale, een faxmachine, werkplekken en een adres) waren aanwezig.  

Vanuit het ondernemerscentrum is een aantal succesvolle ondernemingen gestart en heeft een aantal mensen hun activiteiten succesvol uitgebouwd. Onder hen bevonden zich een paar goede vrienden, die later ook hun aandeel hadden in de organisatie, die later bekende juristen en fotografen zijn geworden.

Beschouw het ondernemerscentrum als een zandbak. Zet de mensen neer, geef ze vertrouwen en laat ze los.

de Nestor – tijdschrift uit de jaren 80

Zie voor meer daarover hier.