We hebben wel verwarming, geen airco. Met dit warme weer denk ik aan een tijd in Brooklyn toen ik daar tijdelijk woonde in een ‘brownstone house’, de typische woningen van de wijk. Bij Liza die een toerist uit Nederland wel grappig vond en ook lid was van dezelfde club als ik. 

Brown stone

Lisa woonde in een huis in Brooklyn, samen met een steward van American Airlines die niet veel thuis was. Ik mocht een kamer gebruiken aan de voorkant van het huis, met uitzicht op de straat.

IJs voor het raam

Het waren warme dagen. Hoe kreeg je het kouder in je kamer? Een kar met ijs kwam langs de huizen en verkochte ijs per gewicht. Grote blokken ijs, te kopen in een vierkanten meter of gewicht. Die plaatste we dan voor een ventilator en zo maakte je de lucht in de kamer koeler. Dat ging langer mee dan ik dacht, naar mijn idee zou dit in een kwartiertje tijd wel gedaan zijn en er een ruime plas water achter blijven. Dat was niet zo, het blok ijs bleef in mijn herinnering zeker wel een paar uur staan en de lucht verkoelen. Ook vandaag nog kan je ‘Blocked ice’ kopen of laten langsbrengen in Brooklyn. 

Voor het eerst in Down Town

Met de metro van Brooklyn naar down-town wat een middellange rit. Had de dag ervoor eerst naar de rivier gelopen om vanaf Brooklyn naar Manhattan te kijken, om te weten waar ik de dag daarna naartoe ging. De brug over of zo, ik snapte nog niet goed hoe die metro ging. Toen naar de metro, vond dat wel spannend zo in je eentje dat doen. Maar toen ik de metro uit kwam, stond ik pal onder de enorme wolkenkrabbers… enorm wat een gebouwen waren dat! Die dag veel gelopen en het World Trade Centre bezocht en de United Nations.

Harlem.

Op een andere dag had ik het idee slim te zijn. Want kende alle verhalen over hoe gevaarlijk het in Harlem zou zijn, maar tja, als iemand uit Amsterdam, hoe kon dat gevaarlijker zijn? Dus dacht te oplossing te hebben door een bus te nemen die door Harlem heen ging, maar dacht dan gewoon te blijven zitten en zo een rondje te maken. Helaas ik had geen rekening gehouden met dat de bus op het eindpunt ging stoppen en afsluiten, iedereen moest uit de bus.

Daar stond ik dan, bushaltes zijn al vaak verlaten gebieden, zeker eindpunten, dus deze plek was zeker zo. … en dan nog midden in een wijk waar ik al een halfuur geen blanke had gezien….. Ook de logica dat een eindpunt ook een beginpunt was, ging hier niet op… weet het niet goed meer, maar wel dat ik erg angstig was en blij toen ik weer terug in de bus op weg naar Manhattan zat. Mooi avontuurtje.. en daar bleef ik dan ook maar bij die dag. Mind you: toen was er nog geen mobiele telefoon om even 911 te bellen bij gevaar….

Rudolph Regter even in memory-lane….

Nu airco soms, toen afkoelen op de kar

Als je er over leest was het in de oude tijd een hele business dat van ijs. Koelen van voedsel en het leveren van ijs voor restaurants en cafés. En ook de kinderen hadden er plezier meer zo lees ik. Want afkoelen door scherven van ijs te stelen was blijkbaar een populaire activiteit voor kinderen, die de ijswagen door de straat achtervolgen en achterin sprongen zonder dat de ijswachter het wist. ‘Toen je het eenmaal had bereikt, was het volgende probleem om op te klimmen, alle ijsblokjes te pakken die je indringende vingers konden vinden – en snel afstappen,’ schreef de Times.” De hele actie moest snel en stil worden uitgevoerd, om te voorkomen dat de bestuurder zijn paard liet stoppen, van zijn wagen stapt en langs kwam om de kleine dief te vangen die probeerde af te koelen op een warme zomerdag.”

IJs monopoly.

Ook een mooi verhaal over monopoly die schijnbaar kan ontstaan op alle gebieden….

“IJs hongersnoden” waren een groot probleem in de late 1800s en vroege 1900s. Zonder een goedkoop, stabiel aanbod zouden restaurants en fabrieken niet kunnen voorkomen dat bederfelijke goederen naar de vuilnisbak kon gaan. En stadsbewoners konden niet koel blijven met een ijzig drankje of ijs, wat de nieuwste rage was in die jaren. Het probleem was blijkbaar soms de schuld van moeder natuur: een milde winter resulteerde in een tekort. Of, zoals in een artikel in de New York Times van mei 1900 wordt beweerd, de ijsbedrijven hebben doelbewust hun prijzen hebben verhoogd. De krant schreef:

‘Het ijsvertrouwen van zestig miljoen dollar, bekend als de American Ice Company, is erin geslaagd om een vrijwel monopolie op de ijsbranche in New York te verkrijgen. En heeft de kosten voor ijs voor de consument net met 100 procent verhoogd….’  Wat kostte ijs in die tijd, zeg de jaren 1900? Volgens het verhaal, ‘IJs werd verkocht aan gezinnen voor 25 cent per 100 pond.” Een prijsstijging van 100 procent zou het 50 cent hebben gemaakt. 

Nog wat scans van mijn plakboek. Niet echt interessant voor anderen….maar op deze manier digitaal opgeslagen voor mezelf.