Ze kwam bij ons wonen toen ze vijf was. Ze leerde fietsen, zwemmen en engeltjes maken in de sneeuw. Schoolwerk met maaltafels en breuken.

Ze kwam weer bij ons wonen toen ze vijftien was. Ze leerde puber zijn, fietsen vond ze niet meer leuk. Zwemmen wel en een engeltje was ze vaak zo al. Schoolwerk was maten meten en stoffen indelen in breuken. Om zo mode te maken.

Stevig met een ruime woordenschat. En een ruime fysiek schat van niet laten doen en staan waar ze staat en stond. Steeds zoekende tussen water en rots zijn. Warm water en een koude rots. Veel willen geven, veel hebben meegemaakt.

Terug thuis bij ouders, deze middag, na een paar maanden weg te zijn geweest, valt ze warm binnen en gaat in een paar minuten op in het huis met zijn gewoontes. De kinderen, zusjes en broertjes die zich afvroegen waar ze was geweest, maar dat niet hebben gevraagd, want te jong om het te vragen, direct genietend van het moment. Drie broertjes en een zus, die zus een kopie van haarzelf, zo adorabel dat ik blij ben dat Hollywood ver weg is en het filmstardom nog moet wachte. Een moeder, een kopie van haarzelf. We maakte een speeltuin en klimrek van onszelf waarop geklommen kon worden en met de ballon leerde we de tovenaarstruuk van vijf keer de ballon over de bank doen en dan de blijft de ballon hangen aan de muur. Natuurlijk alleen maar als je Acracadabra zegt….

Een mooier geschenk konden wij niet maken of krijgen. Vlak voor een moment van samen, dat de kerst is, mensen het plezier van plezier samen maken, te laten maken. (lastige zin, lees die nog eens eventueel) Nadat ze maanden elkaar niet hadden gezien door een ruzie, deden ze een inspanning om mekaar te gunnen plezier te maken. Met een beetje hulp van onze inspanning om vooraf een brug te leggen.

Ik wens je veel plezier dat kan ontstaan door dingen te delen. Ik wens je plezier met te luisteren en niet direct te reageren. Te praten en niets te verwachten.

Maak er mooie dagen van.

Rudolph