Het is vrijdag de 9e oktober 2020 en het was vele jaren geleden dat mensen in Leipzig de straat op kwamen. Wat naar sommige zeggen de start was van de val van de muur. Vele mensen daarvan moet ik ontmoet hebben in de jaren ervoor als ik in het gebouw kwam waar de opstand steeds sluimerend had geleefd.

Wellicht was Beate daar ook bij, bij die optocht. De jonge vrouw die het boek ‘In Annas Namen’ voor me koos van Helga Schutz. Met puntjes op de u van de Schutz. Op 4 mei 1987 kocht ze het boek voor me.

Beate was een mooi iemand, uiterlijk en innerlijk. Mijn gesprek in de Duitse taal had niet het raffinement zoals ik dat in het Nederlands zou kunnen voeren, maar we probeerde samen een verstandhouding te hebben in taal en blik. En dat werkte goed vond ik. 

Er is een moment dat ik mijn hele leven me al scherp herinner en waar ik zo een film over kan maken, waar Beate een restaurant in ging om te vragen of er plek was voor onze groep en het antwoord kwam ‘nee, volzet’. En het restaurant was leeg… En hoeveel moeite ze er mee had toch maar akkoord te gaan met het feit dat als ik het vroeg er wel plaats was. Ik die overduidelijk westers was, met veel geld. Ik prijs haar nog dat ze dat vervelend vond. Met over de tien mensen hebben we goed gegeten.

Veel geld was duidelijk, je moest als iemand uit het Westen voor elke dag dat je in Oost Duitsland was westers geld omwisselen in Oost Duits geld, denk omgerekend naar nu twintig euro.. En dat geld, tja daar had je eigenlijk niet veel aan. Want alles was goedkoop en niet veel was er te koop. Dus ik kocht veel boeken in het oude Duitse ‘spijker schrift’ van Russische auteurs die ik spaarde.

Heel veel jaren later probeer ik haar te vinden. Op naam, op straat adres toen, maar geen geluk. Ik moet de Corona dingen afwachten om eens naar Leipzig af te reizen en zelf polshoogte te nemen en op zoek te gaan naar Beate. En terwijl ik dat type, voel ik me oud…

Haar zus was de vriendin van een heel aardig iemand, een steenwerker, waar ik mocht overnachten in de tijd dat ik in Leipzig was. Hij woonde tegenover een Russische militaire kazerne. Het uitzicht was op een kazerne van Russische soldaten die gestationeerd waren in Leipzig, een groot complex met hoge toegangspoorten en felle verlichting. Je kon dat goed zien vanaf zijn keuken.  

Hij gaf zijn slaapkamer voor me op, ben even kwijt waar hij dan zelf sliep. Geslapen heb ik er goed. Was even wennen dat het toilet op de gang was. Je moest dan een trap af, een zeer brede trap naar het toilet.  In het huis zat alles onder het steenruis, onder een laag stof. Logische want hij was steenwerker.

Elders daar nog verhalen over. Kan de beelden zo in foto’s omzetten als er iets uitgevonden gaat worden met elektronen op mijn hoofd en een printer. De zus was een erg jong meisje met volle krachtige ogen, die overduidelijk, vond ik toen, een perfecte moeder zou worden. Ze droeg liefde in haar ogen.

Afsluitend

Is het een ‘oude mensen’ gedachte, dat we het hier in NL en BE goed hebben, zelfs met alle regels die er nu gelden om een ziekte binnen de perken te houden?

Pff…… het is weekend straks. Dan wat werken aan een mooi cursus onderdeel over de zestiger jaren.

Rudolph

En het piano spelen bij de familie die als familienaam mijn voornaam had, Rudolph, blijft ook legendarisch.