Het café op het plein was na een paar maanden weer open en dat nodigde uit eens binnen te stappen. Oud café, oude gasten, oud interieur. Waarom het café even dicht was geweest was onduidelijk. Helder zat wel de man met de snor aan de toog, die ik nog kende, maar hij mijn waarschijnlijk niet. Vaak had ik het verhaal gedaan van de bezoeker van mijn café ‘de Fon Perdu’ en hoe die kleine geblokte man, vol in de lach, de toog had gepakt en achterover verder door lachte…terwijl hij de toog aan de andere kant naar boven liet gaan. Toen zal het woord tooghanger zijn ontstaan. Nu zeker iets van vijftien jaar later, benader ik de man met de snor en zeg hem graag te willen trakteren omdat ik een mooi verhaal steeds over hem deed. Och, ja, de Fon Perdu, dat zei hem nog wel wat en het verhaal vond hij ook mooi. Ook de mensen om hem heen die meegeluisterd hadden konden er goed om lachen. En daarmee was het ijs gebroken. Dat was nodig, want zoals de man links van me zei ‘hollanders daar had hij het niet mee, maar ik was wel ok’. Voorzichtig maakte we in gesprek stapjes naar mekaar, verder doorsprekend over de mooie tijd aan de sint Aldigondis kaai, met de Shamrok cafe, het werk bij de Brabo, en de prachtige verhalen rond de Jason, een boot waar je kon dansen. En ik zat twee meter naast de boot met klanten pinten te doen, toen de boot de haven in zonk. Schitterend verhaal van de deurwaarde die de failliete boot verdere kosten wilde besparen en de pomp had uitgezet een paar uur ervoor…… Verder vragende naar het werk, iets wat je in België weinig zal doen, in tegenstelling tot in Holland waar je bent wat je doet. En zo naar duurzaam bouwen, via werken met langdurig werklozen om die te helpen aan vaardigheden van de bouwsector. Leidingen maken, chap leggen, en zo meer. De avond ronde zich mooi af met een uitnodiging de volgende keer naar hun café te komen, ‘ons genoegen’, want daar was altijd ambiance en ook plek voor een goede Hollander. Aangedaan vertrok ik het café, aangedaan van de man die me op het hart drukte ‘toch vooral docent te blijven, dat was een heel belangrijk beroep!’.

Rudolph