Lachen en huilen in ontwikkeling

Een prachtig onderwerp voor iemand als ik die beide graag doet.

Meer erover in een les, hieronder wat korte punten uit een boek ‘Lachen en huilen in ontwikkeling’ (Koops, Levering, 2013)

 Een prille baby lacht om een verzorginsgedrag uit te lokken. Dit is het eerste relevante sociale gedrag van een baby. Hoe gaaf is dat.

 Een psychologie-hoogleraar de heer Buytendijk (1887-1974) schreef een sterk stuk in zijn aanvaardig van zijn professoraat in Nijmegen in 1974: Wanneer na ongeveer zes weken de verhouding van moeder en kind beantwoord heeft aan de karakteristiek van een volmenselijk samenzijn, dan kan zich het mysteriuze gebeuren voltrekken, dat de zuigeling op de bejegeing van zijn moedere antwoordt met een mimische uidrukking, die een treden ui de vitalen eenzelvigheid – die bij deze leeftijd hoort- veruiterlijkt en die zich op een schuchteren, sympatische wijze aftekend, zodat er echt van een eerst ‘schijnel’ van een lach is.

Het waarom van de lach, is het een overgave? Mensen willen zich vrijwel altijd in bedwang houden…maar niet als je lacht….

Lachen als communicatie vorm is voor iedereen te begrijpen. Maar eigenlijk is het raar: als dieren hun tanden laten zien moet je er bang van worden, doen mensen dat door te lachen is het wel goed.

Lachen is een een van de meest complexe vormen van menselijke communicatie: net als de lach dubbelzinnig en meerduidig. Het kan zeer verschillende gevoelens uitdrukken, opwekken of overbrengen. Van vijandigheid tot blijdschap, van verassing tot vermaaktheid.

Een hoe leren mensen lachen? Als sociale functie erg belangrijk.

Lessen lachen.

Rudolph Regter